yaþam dengesinin kurulduðu yerde
ruhuma üflenmiþ hüzün çýðlýðýyla
tevekkül edildim sayýlý güne.
zamanýn tozlu koridorlarý arasýnda
bedenim su ve ekmekle beslenirken
ruhumsa kederle beslenerek
girdi Tanrýnýn emrine...
bu yüzden belki
aldýðým her darbe karþýsýnda
yalýnayak yürüdüðüm ateþler üstünde
her ne kadar auro ýþýklarý da çarpsa gözbebeklerime
yýkýlmayýþým bundan!
ruhumun
ayak sesleri gizlidir yarým kalan
nice aðlamaklý düþlerimin arasýnda
bir fotoðrafýný çeker zaman
gönderir usumun hipotalamus kýsmýna
siyah kareler mabedleþir ve hatta
kalýntý býrakýrlar yeþermekte olan
her aðacýmýn dallarýnda...
ruhlarý en çabuk hüzün olgunlaþtýrýr!
gýyaben tanýrým kendisini
umutsuzluklarý deþifre eden en iyi modüldür arkadaþ!
bazen bir aþk acýsý bazen terkedilmiþlikler bazense ölüm gibi...
farklý bir ses tonunu taþýr can damarýnda.
ona tembihlenmiþ görevidir bu belki!
manyetik alanýna giren her canlýnýn gözlerini okumak
ve kulaðýna hep ayný þarkýyla çarpýp kaçmak...
bir ciðara kaðýdý misali sarýp içer iþte insan ömrünü...
ASÝYE ALEV AKBOÐA
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.