Ay doðarken karanlýða, Gözlerinin mavisi yeþile dönerdi. O masum çocuksu bakýþýn içimi yakarken, Karþýnda bedenim bir buz misali erirdi.
Sana birþeyler demek gelirdi içimden, Ama her defasýnda kelimeler boðazýma düðümlenirdi. Seninle saatlerce gezip soðuktan üþürken, Kendimi unuturdum ölsem bile sana deðerdi.
Karanlýðýmýn aydýnlýðý olan sevgilim, En ümitsiz anýmda elimden tutup bana güç verdin. Yüce Rabbim seni bana baðýþlarken, Ümitsiz yarýnlarýma umut, ruhuma yeniden hayat verdi.
Aklýmdan hiç çýkmayan seninle uyandýðým ilk sabahým, Ýlk kahvaltým ve seninle yaþadýðým ilklerimdi. Ýyiki beni buldun benim oldun hayat arkadaþým, Seninle geçen her aným yaþamaya deðerdi.
Yazdýðým bu þiirimi hayat arkadaþýma eþime armaðan ediyorum sevgiler... Sosyal Medyada Paylaşın:
GökhanEngin Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.