Sesi Kaldı
-Edip Cansever’in anýsýna…-
Þairim, masaya: “Kim bulmuþtu ki yerini/Kim ne anlamýþtý sanki mutluluktan” sesini koydu. Nisan’dý; bulutlarý morarmýþ bir ilkyazda sesinin yankýsý vardý. Onun sorularý bütün “Ýlkyaz Þikayetçileri”nin sorularýyla yaðmurlarda sýrýlsýklamdý.Her þey uyarabilirdi onun i- çindeki sessizliði. Küreksiz bir teknede çýkarýp flütünü kendinden uzaklara çalardý...Oysa o da bir zaman geçerdi tek yýldýzdan üþüyerek; yürüdükçe dizelerinin imbiðinde incelirdi kent...
Þairim masaya “Umutsuzlar Parký”ný koydu; park tenhaydý, ama rengarenkti hayat gibi, aþk gibi... Orada sözcükler seviþtirdi; dizeleriyle “Sevda ile Sevgi”yi kesiþtirdi...Sonrasý kalýrken, sonsuzlukta þairin sesi... Elden ele, karanfilli! Daha “daðýlmýþ pazaryerlerine benzerken memleket”, kaypak rüyalara kaçardý yüzünde güz izleri taþýyan þairin esmer sevgilisi...
Þairim, masaya “Tragedyalar”ý koydu; destur adlý þiirden ve ateþin böðründe durdu. Yangýnýn alazýnda þiir demledi, aðladý, seyreyledi...Þairim, masaya “Kirli Aðustos”u koydu. Aðustos, kirini güz aylarýna emziriyordu; sonra yapraklar sararýp savrulurken, þairim ölüyor- du... Dizeleri hâlâ “Bakmalar Denizi”ni kulaçlýyordu; onun þiirinin Diyarbakýr’da bile imbat kokmasý belki bundandý...
Þairim masaya “Sonrasý Kalýr”ý koydu. “Masanýn üstüne ne varsa koydu: masa da masaymýþ ha/Bana mýsýn demedi bu kadar yüke.”Sonrasý kaldýydý, bu doð- ru...Birileri az az içinde yaþýyordu; aþký duyunca bir baþýna kalýyordu. “Bir pencere az, bir pencere çoðala ço- ðala.” Þairim bir pencerenin önünde bir karanfile gülüyor- du, karanfil ona. O ki ölüme dek þiirle hep bir itirazda ve öyle bir tevayuzdu ki yetindi toprakla, bir onunla...
“Kim bulmuþtu ki yerini” þairim, “kim ne anlamýþtý sanki mutluluktan? ”
/Unutma, sesi geçti þairimin yorgun, yaslý kalabalýktan.../
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.