Nihavent Makamında

Nereye gitsem gittiðim benim deðil
keder çerçeveliyorum þuramda;
sonra bir Beþiktaþ vapuru denize atýyor esmerliðimi…
Kuþlar uzaktýr sonra
yorgunluktur bulvarlar yine nihavent makamýnda...

Nereye ölsem öldüðüm
benim deðil bu panjurlar, bu yollar, iskeleler;
artaným böyle ölüme eksildikçe her sabah,
ruhsatsýz namlularda tetikler benim deðil...

Sonra imansýz, imlâsýz bir aþkla
o kadýn, dürtüyor uykuda:
“Sevgimden ve kendimden korkuyorum;
sarýl bana... sarýl bana...”
Hep erken salýyorum onu sabahýn bozgununa.
Kuþlar uzaktýr sonra;
yorgunluktur bulvarlar yine nihavent makamýnda...

Yansam... Yansam yandýðým benim mi?
Artýk bir külüm o yýkýmlardan
ve kalan daðýnýk, sevgisiz yataklardan.
yaslýyým, bozgunum, uykusuzum da;
gel iki cehennem olalým günlerin yangýnýna
ter düþürüp yataklara…

Kuþlar…Kuþlar uzaktýr sonra,
yorgunluktur bulvarlar yine nihavent makamýnda...
Sosyal Medyada Paylaşın: