Kuşlarım Vuruldu

Kuþlar mýydý, ben miydim ölen gerçekten
Yoruldum her sabah yeni bir kuþu yitirmekten…

Kuþlarým vuruldu kurak bir nehirle kaldým.
Alacakaranlýkta bu yetim þarkýsýyla
döndüm dolaþtým kendime vardým.
Daðlarým kurþunlandý, ayazlarda yýkandým.
Kuþlarým vuruldu çoktan kimsesiz kaldým...

Kuþlarým vuruldu, ömrüm paslandý, geçen yýllarý andým
ki rüzgârlar kadar çok karþýlandým, çok uðurlandým…
Hýzla dökerken yapraklarýný kalbim,
gidip bir þarkýnýn notasýnda saklandým.
Ama kuþlarým…
Kuþlarým vuruldu çoktan kimsesiz kaldým...

Kuþlarým vuruldu, kalbim daðlandý, o ah aþklara yandým.
Yas tutan þu dünyanýn kalabalýðýnda
gelenler gittiler gölgemle kaldým.
Çek git yolumdan kalbim artýk uslandým!
Ama kuþlarým…
Kuþlarým vuruldu çoktan kimsesiz kaldým…
Sosyal Medyada Paylaşın: