Karanfil kokuyor hüzün.”Gül alıp satmanın zamanı değil”!

“Sabrým yalýnkýlýç;
artýk bu deryalarda umuda dair
mecra kalmadý…”


Avuçlarýmý kýzýl kana bandýðým
günden beri direnmenin
sýðýnmacý hükmündeyim


Diyorum/ki!
umuda tüllenen çiçekler
kaç öfkeyle yüreklerinden
tutuþtu yangýn dilinde
kanmak baþtan aþaðý
yanmaksa solungaçlarýn
duman körüðünde sýnavý


Þekilsiz ölü deðilim;
kaderim kimin elinde/ki
her dediði olay…
her dediði karnaval
gýrnata/zurna
þakþak…


Gül alýp satmanýn zamaný geçti
þimdi insanlar satýlýyor mezatta
diline açlýk kýnasý sürülmüþ
pecmürdeler…


“Zulümhane diye sunulan ötekileþtirmenin
elbet vardýr berisi…”


Kýzýlcýk þerbeti içtiðimizden beri
dalýnda kuruyor hüzün…


Aðlak bir gülüþe demirçelik
günebekanlar evladýr…

Þiirgen yaralarýn
merhemi þu betimler
karalar olmasa akta olmaz
gönül ektiðimiz tarlalarda


Ve biçilen!
ömür teranelerinde
iki dirhem karanfil keser
tuz basýlan yarayý…


Gül alýp satmanýn zamaný deðil…
gül yaðý revaþta artýk…



Sosyal Medyada Paylaşın: