Laçka bir yazýn kurak yalnýzlýðýnda üþüyorum
Kalabalýk sokaklarýn sensizliði kanýyor içimde
Kimsen sen deðil
Herkes sanki biz
Gözlerinde beni gördüðüm her an
Kaçýrýrdýn gözlerini bir aþktan kaçar gibi
Yanaklarýndaki iki akþam güneþiyle
Susarak söylerdin
Söyleyemediklerini
Þimdi
Çýðlýk atýyor susmalarým sensizliðe
Niyetli bir çocuk gibi susuyorum sana
Nafile
Kaç akþam geçti gelmedin
Bozamadým sensizliðin orucunu
Nedenlere soruyorum þimdi suretinin eksikliðini
Çýkar yollarýný çýkmaz sokaklarýmda arýyorum
Terk edilmiþ bir meyhanede
Boþ bardaklar kaldýrýyorum þerefimize
Kana kana sensizlik içiyorum
Andan ana yokluðunda ölüyorum
Sensiz geçen geçmiþ geçmiyor
Geleceðe mazi oluyor yokluðun
Ben
O yokluðun var olma yolcusuyum
Karanlýða giden bir trenin
En yýkýk vagonundayým
Yenildim kalbimdeki depremlere
Tozlu acýlara býraktým hayallerimi
Enkazlarýn kimsesiz odalarýnda
Aldýðým her nefesin son noktasýndan
Seni býraktým hýçkýrýklarýmýn koynuna
Artýk
Topraðýn kabullenmediði kadar canlý
Hayattan kovulmuþ kadar ölüyüm
Arafýn izdüþümünde bir canlý cesedim
Her an ölerek yaþamaktan
Yaþamaya hasretim
Doðmayacak kýzýmýzýn okþayamýyacaðým saçlarýna hasretim
Annene annem diyemiyeceðim günlere hasretim
Olmayacak evimizin sen kokan eþyalarýna hasretim
Sana hasretim...
Bize hasretim...
Ölmeye hasretim...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.