þarkýlarým oldu benim de
sesimi verdim seslendim
unuttuðumda sözleri uydurdum perdesinden
bir sana sakladým þiirlerimi
unutulmuþ bir dilden...
süzüldüm aktým zamana
ýrmaktý bedende ruhum
bütün göründüm dýþarýya ya
içimde bölündüm durdum
hýrçýndým hiç büyümedim onda
aþktý tek çocukluðum
bazen yarýnlara anahtar
bazen yolumda koca birer taþ oldu anýlar
ne yanlýþ yollara cesurca girdim
tesadüftü ne çok doðru varýþlar
kendi gelen güzellikleri sahiplenen ben
ne çirkinlikler inkâr ettim kendimden bilsen
senin kadar acemiydim iþte senin kadar usta
ve herkes kadar insan
kulaç atmak gibiydi sonsuzluða
ve kýyýya varamamaktý yaþamak
sýðmadýðým bir boþlukta var olmak demekti seni özlemek
ve yok olmak oldu hep yokluðun
yordu beni bu oyun
sevgilim
geçtim geldim düþlerimden
ödülüne cezana deðil þefkatine muhtacým
dün bitti
yarýn elimde deðil
az öncem gitti
az sonra benim deðil
þimdidir sana ihtiyacým