Mihriban Öksüz Kaldı

Ýnna lillahi ve inna ileyhi raciûn.*
Tüm Türk dünyasýna mal olmuþ, benim ve benim gibi nice þairlerin üzerinde hakký ve emeði olan bu gönüller sultanýna içimden geldiði gibi yazmak istedim. Yer yer üstadýn þiirlerinden de alýntý yaparak yazdýðým bu þiiri üstadýn aziz ruhuna rahmet dileklerimle ithaf ediyorum.

Haktý Karakoç
–Abdurrahim Karakoç’un anýsýna ithaf–

“Gün aðarttý kara saçýn örgüsün”
Dedi taþ baþýna çýktý Karakoç
“Muhabbet faslýnda ölüm türküsü”
Söyledi, aðýtýn yaktý Karakoç

Yüreðinde büyütmedin ezeni
Eðri direk kýrar dedin hezeni
Yine deðiþmedi dünya düzeni
Titreyen alevi yaktý Karakoç

Her üþüyen yüreðini yakmakta
Pýnar dertli dere sarhoþ akmakta
Sular bile güzellere bakmakta
Ondan ýrmaklarla aktý Karakoç

Gazel olmuþ sýra sýra söðüde
Dað ardýnda unutulmuþ þehide
Ýki gidip bir dönünce, yiðide
Gece gündüz canýn sýktý Karakoç

“Çok olur daðlarýn karý-kýcýsý,
Böyle imiþ alnýmýzýn yazýsý.
Bu mevsimsiz ayrýlýðýn acýsý”
Açtý hüzün gülü koktu Karakoç

Daralýp kayboldu geniþ ufuklar
Aþka gölge oldu kara bulutlar
Takvim yapraðýnda kaldý umutlar
Bu dünya gözünde yoktu Karakoç

“Kerem eyle, fayda vermez yardýmýn
Týp dilinde çaresi yok derdimin.
Her tarafý gurbet olmuþ yurdumun”
Demiþti çok haklý çýktý Karakoç

“Âþýklar diyarý Elbistan ili…
Olur bu mevsimin bað-ý irem’i,
Her çeþmenin üç-beþ tane güzeli”
Kalmadý âdetler kalktý Karakoç

Anlattýn ovalar nasýldýr bizde
Kaðnýlar yollarda yoncalar dizde
Saydýklarým damla deðil denizde
Hece þiirinde tekti Karakoç

“Maraþ’a, Muðla’ya, Kýrklareli’ne
Yiðit Köroðlu’nun Çamlýbel’ine
Kars’ýn yaylasýna, Van’ýn gölüne”
Sevgiyle sevdayý ekti Karakoç

“Yüksekten dökülen suyun sesine
Kekik kokusuna, çam gölgesine
Renklerden sütbeyaz, koyu yeþile”
Ceylanla cerenle sekti Karakoç

“Özü bulmak için indim derine
Güç deðdi ellerim dost ellerine
Salýnca gönlümü mahþer yerine”
Burca aþk sancaðý dikti Karakoç

“Gene yanar oldu baðrýmýn baþý
Nasýl söner bu sevginin ataþý
Oðuzlar soyunun savaþ yoldaþý”
Zýrhýný þuurla dikti Karakoç

Ak kervanýn son gediðe varmadan,
Ayrýldý bir yerde þekil manadan.
Hiç kimse görmeden, kimse duymadan
Seni de bir melek yýktý Karakoç

“Ve iþte dünyada en son arkadaþ
Baþýmýn ucunda dikili bir taþ
Bitti, doðduðum gün baþlayan savaþ”
Topraða baðlanan köktü Karakoç

“Yiðit ölür kaçar daðýn neþesi
Ne sümbülü kokar, ne menekþesi
Ýniler ardýcý, çamý meþesi”
Çünkü aramýzda yoktu Karakoç

Ýkibinoniki Haziran yedi
Berzaha göçerken elveda dedi
Hayat buldu O’na dönme ayeti*
Þahidiz arý-duru paktý Karakoç

Hasret girdi Karakoç’la araya
Kâr eylemez merhem sürme yaraya
Dua etmek düþtü Gözükara’ya
Yaþayan dosdoðru haktý Karakoç

* Bakara 156, Ellezîne izâ esâbethüm musîbetün, kâlû innâ lillâhi ve innâ ileyhi râci‘ûn.
“Onlar ki, kendilerine bir musibet isabet ettiði zaman ‘Biz muhakkak ki Allah içiniz (O’na ulaþmak ve teslim olmak için yaratýldýk) ve muhakkak O’na döneceðiz (ulaþacaðýz) ’ derler.”


Çark-ý Devran (sy. 131)

Sosyal Medyada Paylaşın: