KOKUN

otobüse bindiðinde,
sen aglarken,
ben aglarken,
gidiþinin kahrý oturdu yüreðime,
yutkundum,
nutkum tutuldu,
bir tuhaf oldum.
hareket etmeden otobüs,
sana koþtum,
sarýldýk,
sarýldýn,
sarýldým.
kokunu son defa çektim içime.
doyamadým,
gözyaþlarýmýz sel oldu.
sende oldu mu bilmiyorum ama,
böðrüme acaip bir hançer saplandý.
bil ki,
senden sonra
iki saat agzýmdan bir cümle çýkmadý,
konuþamadým,
bir titreme oturdu her yanýma.
ne olur mesafe de olsa,
kokundan eksik etme beni...

not:bu þiir kurgudur.

CEMAL KAYA
Sosyal Medyada Paylaşın: