arsýz zalimler sultan olduysa aleme
ve insanlar secdeye vardýysa aðýzlarýnda
iðrenç bir yalaka kokulu tebessümle
sýyýr beni özümden bir kiþiyi daha öldü say
direnirsem namerdim
insanlýk buysa var beni yok say
kelamýn bittiði yerdeyim
yalýn ayak yalnýz
yüzümde soðuk bir tebessüm
musalla taþýna ölmeyi beklemek kadar
hazin mýsralar seriyorum
adý çaresizlik
taziyemin son demindeki
aþkýmý uðurluyor
akýyor bedenimden ruhum
ruhumdan uçurumlar
sýcaklýðým yavaþ yavaþ
eritiyor varlýðýmý
yüz yüze gelmek ölümle
canýma minnet
ayrýlýktan kasvetler biriktirdim
gecenin kara gözlerinde
aydýnlýk nedir ki deþifre etmek
gün ýþýðýna gebe günahlarý
kelamýn bittiði yerdeyim
çýplak yakalandý beynim
arsýz umarsýz fikirlere
ellerim baðrýmda kala kaldý
düðüm düðüm edepsizlik
gülerek yýkýlýyor benliðime
deðerler alt üst
altýnda yüksek minareden
hazin bir þehvet
üstünde kutsal sarhoþluktan
kafasý dönen mabet
kan akýtmak rahmet diye
yaðmuru da kýzýla büründürmek
namahreme helalinden bir post serip
göbek çatlatmak
burun kývýrýp helale
haramýn anasýný satmak
üç kuruþluk izzete
kelamýn bittiði yerdeyim
elimde insanlýktan istifa dilekçem
müracaat edecek merci yok
ya da kimse alýnmaz üstüne
hayasýzlar sultan sofrasýnda
þeref tarihin sayfalarýnda kayýp
o yüzden kelamý susturup kalemi de kýrýp
insanlýðýmý ayýp sayýp
imzamý susarak atmýþým dilekçeme