/ey içimde ki kör tüm uyumalar varolmanýn karabasaný mýdýr?/
unutmak istedim tüm þehirleri bir düþümlük gök uykusuna yattým yýldýzlarý seyrettim leylanýn gözünden kederde ses yok, söz yok dibimde cýlýz ýþýk
bir ýssýzlýðý yedi yöne daðýttým yitirilmiþ olan bulunduðunda hiçe gerek duymadan yeþereceðim topraðýmda
ey rüzgâr, üfleme göz pýnarýmdaki ateþe ruhuma serpilen tenha çocuklar masum onlarýn dünyasý, onlarla yaþýt
anlamadan büyüyen acýlarýmýz gözünü kapatýnca suç, aðlayýnca suç çocuklarý öldüren sokaklar var dýþarda utancýn rengi bulunamadý huzur ilk dünya savaþýnda yok oldu aþk kurþun yedi iç çekip durdu da tarih mahþerin sesi kesilmedi
ýþýksýz suratlar ayný avuçlarýn falý ayný kehanetler ayný ah dünya ne þahane oyun
böyle anlarda kýrýlýr yüzüm bu gövdede var oluncaya kadar son felaketten kaçamýyor akýl
gördün iþte g-özüm sabýr topraðý deliyor ayaklar sürünerek gün sallanýyor ve hep gürültü içinde
kendi karanlýðýnda çürüyen kan gibi ve kaðýtlarda kendini tüketen öfke gibi
birlikte þiir yazdýðýn çocuk ölmeden...
kaderini kutsa hadi
Sosyal Medyada Paylaşın:
çöldeki kelebek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.