on altý yaþýnda ayýn altýndan geçtim gökkuþaðý suyundan içtim bir volkan beli incecik
bütün yeryüzü, portakal bahçesi kokardý baþka aðaç bilmeyen turunç gülümserdi, Tanrýsýna toz kondurmayan babam beni arardý, ben de kuþkonmaz siftahý kuþlarý ürküten sarhoþluðum Göztepe stadýný doldururdu sevincim penceremden uzak dilsiz þiirlerim ve ölüm
bir çocuðun gözleri geleceðe bakarken parklar çizerdi annem sokaklarý toplardý saçlarýmdan kor bir gölge görürdü, babama söylemezdi merhametli gülüþüyle kutsardý, tekinsiz açlýðýmý o sýra boþ kaðýttý hayat elimin çizgisinde tütün kokusu, buz tutan gülüþler
aklým bir cahil yol herkesin sevgilisi vardý varsýn olmasýn kedim bir asi titremede dudaklarým ömrünü kendi yakan tenim, zamaný çaðýran ateþ
saat kulesi kadýn aðýdýyla, ýslak baktý körfeze bir gün kurum-laþacaktým belliydi suskundu yýldýz yarýný söylemedi...
bir gün bir þair söyleyecekti düþünün kara delikleri için fidan dikmeye baþla ellerin üþümeden sessizliðinin nar bahçesinde
gözümü kapattým þiir yüklü buluttum...
Sosyal Medyada Paylaşın:
çöldeki kelebek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.