portakal çiçekleri açar bu mevsimde bu yerde buz tutar maviye çalar bakýþlarým güneþ kýzýl ötesi bir diyara kaçar karanlýk dehlizler açýlýr içimde taþlar damlar sabýrla tane tane kumdan göl olur erir avucumda bahar sonlaþýr sonatlarým kýrýlýr kanatlarým kanýtsýz
hiçliðe bel baðladým bunca yýl hep bana deyenlere inad ötekilerle yoðruldum yoruldum berikilerin hep bilmiþlerin lafý güzafýndan sýtkým sýyrýldý yüce insanlýk düþünden býktým usandým dünyalýk peþinde geldiðim noktada eðilip virgülleþmedim ama dik durmak adýna yalnýzlýðý seçtim bu benim oylamam her telde oynamam...