Akþamýn karanlýðý çökmek üzereydi koya,
Kayýðýna atladý adam usulca,
Baþý önünde, aklý kimbilir nerde,
Asýldý küreklere...
Durgun, dalgýn bir robot gibi çekti kürekleri,
O deðildi çeken kürekleri,
Kendisi dýþýnda bir güçtü sanki,
Bir ruh gibi hareketsiz kayýðýn içinde,
Dalgýn gözleri, hareketsiz kayýðýn dibinde,
Baktýkça battý sanki denizin dibine...
Meçhule doðru bir yolculuk baþlamýþtý yenice,
Ne yöne gideceðini kestiremiyordu kendisi bile,
Yaþlý bir balýkçý edasý vardý yüzünde,
Oysa daha gelmemiþti kýrk beþine,
Derman kalmamýþ gibiydi ellerinde,
Ama, dönüþü de yoktu geriye,
Gidecekti bu yol onu nereye götürürse...
Bir adacýk vardý ilerde,
Her zaman sýðýndýðý,
Martýlar üzerinde adeta yarýþa çýkmýþtý,
Kimi zaman çoþkuyla danseder gibi uçuyorlardý,
Kimi zaman da sanki cenaze marþýna eþlik ediyorlardý,
Öyle görünüyor ki, bugün onlarýn da keyfi kaçmýþtý.
Kayýkdaki meçhul adam uzaklaþýrken yavaþ yavaþ kýyýdan,
Ýskelede bir siluet akþam karanlýðýnda sanki esintiyle savruluyordu,
Etekleri uçuþuyordu, saçlarý yüzüne yapýþýyordu,
Ama, o hiç istifini bozmuyordu,
Ýçinden; "Dünya yansa yorganým yok içinde!", diye mýrýldanýyordu,
Etekleri uçuþmuþ, saçlarý savrulmuþ çok muydu ?
Uðruna ömrünü adadýðý adam,
Ýþte orda arkasýna bakmadan uzaklaþýyordu,
Bundan sonra hayatýn ne anlamý vardý !
"Git yolun açýk olsun!", bile diyemedi,
Deseydi, birþey ifade eder miydi onu da bilemedi,
Göðsünde kavuþturduðu kollarý bir türlü çözülmedi,
Çözülüp sevdiðine bir el bile edemedi,
Bir, "Güle güle !" diyemedi,
Orda uzaklaþýp giden gerçekten sevdiði miydi onu da çözemedi,
Sevdiði olsaydý, onu böyle cansýz bir beden gibi koyup da gider miydi,
Ölmeden mezara iter miydi?
Olduðu yerde kaskatý kesildi,
Böyle olacaðýný bilseydi hiç sever miydi,
HÝÇ SEVER MÝYDÝ ?
(31/10/07 23:30)
Perihan METÝN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.