KENDİSİNİ UNUTMUŞ

Bütün aþklarýn kitabý elinde
Sevilmemiþ yinlerin balosuna gitti.
Öylesine kalabalýktý ki,
Sevdiðini anlamadý.
Bütün kapýlarýn anahtarý elinde
Öpülmemiþ dudaklarýn balosuna gitti.
Öyle aydýnlýktý ki,
Öptüðünü anlamadý.
Iþýklarla örtünmüþtü çýplaklýk,
Renklere uzandý susamýþ,
Beyazlýklar arasýnda kayboldu bakýþlarý.
Gözleri yaþamýyordu artýk.
Þekilleri çaðýrmaya gitti, kandýracak.
Elleri aranýyor tutamýyordu.
Elleri, elleriydi kurtaracak,
Artýk yaþamýyordu.

Bir yanda gelen o dinmeyen aydýnlýk,
Aldýkça alan.
Bir yanda giden bir noktaydý karanlýk,
Ellerinde baþlayan, gözlerinde biten.
Baðýrdý, kan gibi aktý sesi,
Aþamadý diþinin duvarýndan.
Elinde bütün aþklarýn kitabý,
Anlatýyordu aldanan aydýnlýklarýndan.
Elinde bütün kapýlarýn anahtarý,
Ve unutulmuþ bir duvarda, kendi kapýsý...
Varamadý.
Ora öyle karanlýktý ki.
Öldüðünü anlamadý.
Sosyal Medyada Paylaşın: