Gözlerimde Ýstanbul ölür Yüreðime Ýstanbul’un boðazý dökülür Boðulurum çaresiz Eski bir Ýstanbul kadar uzaðým ellerine
Yanardaðlar köpürür Dalgalar vurur yüzüme sensiz Vakit sensizliði çaðýrýr Gidiþin akþamüstü karanlýðýdýr güneþ yeni batarken dayanýlmaz olur sensizlik Herkes sevdiðine koþar Oysa ben, ayaklarýmýn sürüdüðü ben Ýstememeye evimin yolumu tutarým Alýþkanlýðýn gözü kör olsun
Sesim boðulur yaðmur geceleri sever Hýçkýrýklarýný kimse görmesin diye Yýkýlsa köprüler sen gidemesen Daðlar kýyametteki gibi toz buz olsa Ve sen hiç gitmesen Nasýl da yüzüm güler Aþkým baharý sever Gülüþün aynamýn süsüdür Sesin duyulmasa odamda Ruhuma cehennem çöker Yanar dururum gözlerine bakýp serinlemesem Sana bir kere sarýlsam bütün dertlerim biter Yok, oluþumun hezeyanýdýr sana bu þiir Oku da nefret, sevgiye maðlup olsun Dönüþün yaðmur gibi olsun Mavi tozlu gözlerinde Güneþ doðsun Sevgilim 13.11.05. Hüseyin Özbay
Sosyal Medyada Paylaşın:
ilteris Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.