Ömer’in Yüzünde Ölümü Gördüm

Ömer’in yüzünde ölümü gördüm
Herþeyi hiçleyen derin bir kuyu
Ankebut sabrýyla bir kefen ördüm
Yenmek için içimdeki korkuyu

Ömer’in hasreti sakin bir mekân
Ürkütmeyen bir diyârýn arzusu
Nasýl sükûn bulmuþ o deliþmen kan
Yorulup, durulmuþ kök söktüren su

Ömer Ömer deðil, Ömer ben oldu
Kendimi seyrettim o uçurumda
Ne olduysa eþya uyurken oldu
Artýk þebnem açmaz bu kýzgýn kumda

Ömer bir maðara, Ömer bir çýðlýk
Yankýsý dolanýr körpe yüzlerde
Büyük endiþeyi gizleyen sýðlýk
Hikâyemiz mahzun kalýr cüzlerde

Ömer kalbi kýrýk bir yýlký atý
Hülyasýný, rüyasýný yel almýþ
Ömer ki, sýrtýnda taþýr sýratý
Yaþamaktan, var olmaktan usanmýþ

Ömer’in ýþýðý söndü sönecek
Hüzünlü bir ilticadýr son satýr
Ömer bir kuþlukta yine dönecek
"Güneþ yalnýz dirileri ýsýtýr!"

Ömer’in elinde sýrlý bir ayna
Aynada yýllarýn puslu sureti
Esenlik ol ateþ, su artýk kayna
Ömer þimdi terke hazýr gurbeti!
Sosyal Medyada Paylaşın: