Mağlupların Destanı

Ay yüzlü bebeklerden sýzýveren bu kan ne?
Niye gül üretmezler, silah yaparlar anne?

Yakýyor yüreðimi zâlim Nemrut ateþi
Karanlýklar kralý, gölgeliyor güneþi

Sevinçler uç verirdi içimizde her Nisan
Dünyayý neden böyle cehennem eder insan?

Hani sevgi ve barýþ, hani hürriyet vardý
Hani eþkiya yanke, hümanistti, uygardý?

Kýzgýn kum fýrtýnasý: Ebrehe ve Ebâbîl
Moðol’a, Hülâgu’ya rahmet okutan sefil

Mahzun belde Ümmül Kasr; elemli, yýkýk Basra
Ey A’zam, ey Cüneydî, lânet olsun bu asra!

Dâru’s selâm esrarý yansýlanýr sahrada
Baðdat bir þehir deðil, Þark’ýn kalbi orada

Cân ne ki, cânân ne ki, cihândan geçer âþýk
Doðar mutlak yeniden Muhammedî bir ýþýk

Geylânî dergâhýnda özümsenen âlî-nûr
Özlenen emin diyâr, elbet bir gün bulunur

Dicle’nin acýlarý, Sümeyye lâlesidir
Aðýt deðil bu þiir, zâfer meþâlesidir!

Istýraplý hasret var, ruhu ezen kederde
Zorbalarý ürküten, o sultan-devlet nerde?

Ölüm baþlangýçtýr der, erdemliler, erenler
Bu hikmetten habersiz, evrene yön verenler!

Kutlu gök ekin gibi, dirilecek bedenim
Tetiði sen çeksen de, bil ki kazanan benim!

Uyan Ýbrâhimoðlu, kimyaný iyi taný
Direniþ türküsü bu, maðluplarýn destaný!
Sosyal Medyada Paylaşın: