Hayattan hiç bir zevk alamamanýn baþlangýcýmý,
yaþarken ölmek.
Yoksa;
Yaþamak isteyipte yaþayamadýðýn hayatýn,
Yüreðindeki dinmek bilmeyen sancýsýmý
Ölümün göbek adý.
Bügünlerde ÖLÜM’ü daha çok düþünür oldum.
Gözyaþlarýmla yarattýðým denizde,yine kendimi boðdum.
Anladým ki fayda etmiyor anlýk gülüþler,
Yýllar gözyaþý oldu bende,aðlayýp durdum.
Benimde yüzümde tebessümler oluþturan,
Kurmuþ olduðum hayaller vardýr elbet.
Ve gerçekleþtirebildim sonunda
AMA;
Hayallerimi deðil,
Hayallerimi kurarken
Yüzümde tebessümler yaratmamayý gerçekleþtirebildim.
Ve öðrendim,
Hayatýn sadece gözyaþlarýyla baðdaþýk,
Gülüþlerin ise anlýk olduðunu.
Hayat bir kumarmýþ ne yazýk,öðrendim.
Ve ben bu kumarý kaybettim.
Aðlama ey yüreðimdeki çocuk,aðlama.
Gel oturdumuðuz gibi,
BU MASADAN,
KALKMASINIDA BÝLELÝM...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.