Visal

Beni zaman kuþatmýþ, mekan kelepçelemiþ;
Ne sanattýr ki, her þey, her þeyi peçelemiþ...
Perde perde veralar, ýþýk baþka, nur baþka;
Bir anlýk visal baþka, kesiksiz huzur baþka.
Renk, koku, ses ve þekil, ötelerden haberci;
Hayat mý bu sürdüðün, kabuðundan, ezberci?
Yoksa göz, görüyorsun sanmanýn öksesi mi?
Fezada dipsiz sükut, duyulmazýn sesi mi?
Rabbim, Rabbim, Yüce Rab, alemlerin Rabbi, sen!
Sana yönelsin diye icad eden kalbi, sen!
Senden uzaklýk ateþ, sana yakýnlýk ateþ!
Azap var mý alemde fikir çilesine eþ?
Yaþamak zor, ölmek zor, eriþmekse zor mu zor;
Çilesiz suratlara tüküresim geliyor!
Evet, ben, bir kapalý hududu aþýyorum;
Ölen öluyor, bense ölümü yaþýyorum!
Sonsuzu nasýl bulsun, pösteki sayan deli?
Kendini kaybetmek mi, visalin son bedeli?
Mahrem çizgilerine baktýkça örtünen sýr;
Belki de benliðinden kaçabilene hazýr.
Hatýra küpü, devril, sen de ey hayal, gömül!
Sonu gelmez visalin gayrýndan vazgeç, gönül!
O visal, can sendeyken canýný etmek feda;
Elveda toprak, güneþ, anne ve yar, elveda!

1982
Sosyal Medyada Paylaşın: