Ölünün Odası
Bir oda, yerde bir mum, perdeler indirilmiþ;
Yerde çýplak bir gömlek, korkusundan dirilmiþ.
Sütbeyaz duvarlarda, çivilerin gölgesi;
Artýk ne bir çýtýrtý, ne de bir ayak sesi...
Yatýyor yataðýnda, dimdik, upuzun, ölü;
Üstü, boynuna kadar bir çarsafla örtülü.
Bezin üstünde, ayak parmaklarýnýn izi;
Mum alevinden sarý, baygýn ve donuk benzi.
Son nefesle göðsü boþ, eli uzanmýþ yana;
Gözleri renkli bir cam, mýhlý ahþap tavana.
Sarkýk dudaklarýnýn ucunda bir çizgi var;
Küçük bir çizgi, küçük, titreyen bir an kadar.
Sarkýk dudaklarýnda asýlý titrek bir an;
Belli ki, birdenbire gitmiþ çýrpýnamadan.
Bu benim kendi ölüm, bu benim kendi ölüm;
Bana geldiði zaman, böyle gelecek ölüm...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Necip Fazıl Kısakürek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.