O Zeybek

Zeybeðimi, birkaç kýzan, vurdular;
Çukurda üstüne taþ doldurdular.
Bir de, ya kalkarsa diye kurdular...
Zeybeðim, zeybeðim, ne oldu sana?
Allah deyip, þöyle bir doðrulsana!

Zeybeðim, kalkamaz, dirilemez mi?
Odasý mühürlü, girilemez mi?
Þu ters akan sular çevrilemez mi?
Ne günedek böyle gider bu devran?
Zeybeðim, bir sel ol, bir çýð ol, davran!

Kýr at zincirlenmiþ, ufuk sahipsiz...
Han kayýp, hancý yok, konuk sahipsiz...
Baþ köþede sýrma koltuk sahipsiz...
Kýzanlar, dört yandan, hep abandýnýz!
Zeybeðin kanýna ekmek bandýnýz!

Bilemem, susarak ölmek mi hüner?
Lisan çýldýrýyor, dil nasýl döner?
Ondan son iz, uzak, uzak bir fener...
Öldü mü? Çatlarým yine inanmam!
Gizliye yanarým, ölüye yanmam!

Zeybek kaybolduysa bunca kayýp ne?
Tesbihi dökülmüþ, aranýr nine;
Balonu yok, aðlar çocuk haline...
Zeybeðim, dünyayý aldýn götürdün!
Bir öldün de, beni binbir öldürdün!

Beyni týrmýk týrmýk, pençelere sor!
Mevsim niçin ölgün, bahçelere sor!
Sor; çukuru nerde, serçelere sor!
Aðla, bir dinmeyen hasretle aðla;
Zeybeksiz yollarý gözetle, aðla!

1964
Sosyal Medyada Paylaşın: