O Gün

Yüksek ateþ... Peygamber hasta...
Dökünmekte kýrba kýrba su.
Müminlerin en derin yasta,
Ya giderse, diye korkusu.

Bir an, bir an, çalkalandý Mescit;
O göründü; halsiz, renk kaçýk.
"Kapatýlsýn dedi, her geçit!
Ebubekir kapýsý açýk..."

"Her kul gibi, benim de elbet,
Hesaplýdýr senem ve ayým.
Lahza geçme, eriþir nöbet;
Kim kalmýþ ki, ben de kalayým?"

"Bir kula, ya Rabbin, ya dünya;
Seç dediler, deþ de kalbini!
O kul da, hür býrakýldý ya,
Düþmeden seçti Rabbini."

"Arkasýndan kimi dürttüysem,
Ýþte arkam, gelsin ve vursun!
Kime borcum varsa tek dirhem,
Orta yerde malým, buyursun!"

"Kýzým, kutlu soya ocaksýn!
Bitti diye bak, hayatýma!
Bana ilk, sen kavuþacaksýn!"
Aðlýyorken güldü Fatýma.

Ayiþenin göðsünde baþý,
Son sözleri þu:"Yüce Dosta!"...
Ve son nefes, çýðlýk, gözyaþý...
Güneþ varken güneþ paydosta.

O gün, o gün, pazarertesi;
Bütün büyük oluþlar o gün.
Bu dünyanýn bundan ötesi,
Sade hasret, gurbet ve sürgün.
Sosyal Medyada Paylaşın: