Karacaahmet

Deryada sonsuzluðu zikretmeye ne zahmet!
Al sana, derya gibi sonsuz Karacaahmet!
Göbeðinde yalancý þehrin, sahici belde;
Ona sor, gidenlerden kalan þey neymiþ elde?
Mezar, mezar, zýtlarýn kenetlendiði nokta;
Mezar, mezar, varlýða yol veren geçit, yokta...
Onda sýrlarýn sýrrý: Bulmak için kaybetmek.
Parmaklarýn saydýðý ne varsa hep tüketmek.
Varmak o iklime ki, uðramaz ihtiyarlýk;
Ebedi gençliðin taht kurduðu yer, mezarlýk.
Ebedi gençlik ölüm, desem kimse inanmaz;
Taþ ihtiyarlar, servi çürür, ölüm yýpranmaz.
Karacaahmet bana neler söylüyor, neler!
Diyor ki, viran olmaz tek bucak, viraneler,
Zaman deli gömleði, onu yýrtan da ölüm;
Ölümde yekpare an, ne kesiklik, ne bölüm...
Hep olmadan hiç olmaz, hiçin ötesinde hep;
Bu mu dersin, taþlarda donmuþ sükuta sebep?
Kavuklu, baþörtülü, fesli, baþaçýk taþlar;
Taþlara yaslanmýþ da küflü kemikten baþlar,
Kum dolu gözleriyle süzüyor insanlarý;
Süzüyor, sahi diye topraða basanlarý.
Onlar ki, her nefeste habersiz öldüðünden,
Gülüp oynamaktalar, gelir gibi düðünden.
Onlar ki, sýfýrlarda rakamlarý bulmuþlar,
Fikirden kurtularak, ölümden kurtulmuþlar.
Söyle Karacaahmet, bu ne acýklý talih!
Taþlarýna kapanmýþ, aðlýyor koca tarih!
Sosyal Medyada Paylaşın: