Kaldırımlar I

Sokaktayým, kimsesiz bir sokak ortasýnda,
Yürüyorum, arkama bakmadan yürüyorum.
Yolumun karanlýða saplanan noktasýnda,
Sanki beni bekleyen bir hayal görüyorum.

Kara gökler kül rengi bulutlarla kapanýk.
Evlerin bacasýný kolluyor yýldýrýmlar.
Ýn-cin uykuda, yalnýz iki yoldaþ uyanýk.
Biri benim, biri de serseri kaldýrýmlar.

Ýçimde damla damla bir korku birikiyor,
Sanýyorum her sokak baþýný kesmiþ devler,
Üstüme camlarýný hep simsiyah dikiyor.
Gözüne mil çekilmiþ bir ama gibi evler.

Kaldýrýmlar, çilekeþ yalnýzlarýn annesi,
Kaldýrýmlar, içimde yaþamýþ bir insandýr.
Kaldýrýmlar, duyulur ses kesilince sesi,
Kaldýrýmlar, içimde kývrýlan bir lisandýr.

Bana düþmez can vermek yumuþak bir kucakta,
Ben bu kaldýrýmlarýn emzirdiði çocuðum...
Aman sabah olmasýn bu karanlýk sokakta,
Bu karanlýk sokakta bitmesin yolculuðum.

Ben gideyim yol gitsin, ben gideyim yol gitsin,
Ýki yanýmdan aksýn bir sel gibi fenerler...
Tak tak ayaksesimi aç köpekler iþitsin.
Yolumun zafer taký gölgeden taþ kemerler.

Ne sabahý göreyim, ne sabah görüneyim!
Gündüzler size kalsýn verin karanlýklarý.
Islak bir yorgan gibi sýmsýký bürüneyim.
Örtün üstüme örtün, serin karanlýklarý.

Uzanýverse gövdem taþlara boydan boya,
Alsa buz gibi taþlar alnýmdan bu ateþi.
Dalýp sokaklar kadar esrarlý bir uykuya.
Ölse kaldýrýmlarýn kara sevdalý eþi.
Sosyal Medyada Paylaşın: