Hâlim

Bilmem hangi alemden bu topraða düþeli;
Yataklara serildim, cam kýrýðý döþeli...
Kaam bir cenk meydaný, kokusu kan ve barut;
Elindeyse düþünme, gücün yeterse unut!
Takýlýyor yerdeki gölgelere ayaðým;
Sanki arz delinecek ve ben yutulacaðým.
Bana yanmak düþüyor, yangýn görsem resimde;
Yaþýyorum zamanýn koptuðu bir kesimde.
Alýrken dilenciyim, verirken de borçluyum;
Kalmadý eþya ile aramda hiç bir uyum.
Taþ taþ üstüne koysam, bozuk diyorlar, devir!
Bir ok çeksem, diyorlar; peþinden koþ ve çevir!
Nefes alýrken bile inkisar ve piþmanlýk;
Kimse edemez bana benim kadar düþmanlýk.
Ýþte þüpheci aklý çatlatan korkunç nokta:
O ki sonsuz var, nasýl aranýr dipsiz yok’ta?
Olur olmaz her þey, yokluk da O’nun kulu;
Bu noktaya vardýn mý, el tutuk, dil burkulu.
Allah’ý hakikate soran kafa ne sakat?
Hakikat de ne; Hakk’ýn muradýdýr hakikat,
Balonunu kaçýrmýþ çocuk gibi aðla dur!
Rabbim böyle emretmiþ, ya dize gel, ya kudur!
Hayat bir zar içinde, hayatý örten bir zar;
Bana da hayat yeri "Baðlum"* köyünde mezar...

* Baðlum: Ankara’da Üstadýn Þeyhi büyük Veli’yi topraðýnda barýndýran mes’ut köy...

1982
Sosyal Medyada Paylaşın: