Bir gündü, hava ýlýk Ve cadde kalabalýk... Bir kadýn sapýverdi önümden dönemece; Yalnýz bir endam gördüm, arkasýndan, ipince. Ve görmeden sevdiðim, iþte bu kadýn dedim, Çarpýldým sendeledim.
Bir gündü mevsim bayat Ve esnemekte hayat.... Dönemeçten bir tabut çýktý ve üç beþ adam; Yalnýz bir âhenk sezdim, çerçevede bir endam. Ve tabutta, incecik, o kadýn var, anladým; Bir köþede aðladým...
1940
Sosyal Medyada Paylaşın:
Necip Fazıl Kısakürek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.