Benim Nefsim

Ruhuma bir kefen bezi yeter de,
Yetmez aç nefsime sýrma ve ipek.
Çare yok, yüzünden düþtüðüm derde;
Yesem de "toprakla karýþýk kepek..."

Güneþle bir tutsam girmez hizaya;
Dar bulur, sýðmam der, dipsiz fezaya.
Kuyruk sallar, sonra hýrlar ezaya;
Benim nefsim, benim nefsim ne köpek!..

1972
Sosyal Medyada Paylaşın: