Açınca Gün Yüzüne

kendimle barýþýðým korku yok içimde
zamanýna bakýnca batýyor gözlerinden
umudumu silemem çözünürse indimle
özlerinden çýkarsa çýðlýðýn yakar göðü

geceden kara hüzün daðlýyorsa üstüne
yüreðini buracak hüzzam bir ezgisiyle
tüne yalnýzlýðýnla eþin dostun gelecek
gülecekler yüzünden bilirsen gereðini

yüzüne dolan ýslak yanaðýndan sýyrýlýr
soluðun çýkmaz olur geçemeyince öte
sonu yok uca deðir aldýrmazlar düzüne
tüte gözünden buðu yüreðinde özlemi

ýþýða deðecekse kirpikten kýrpýþtýrma
saðýr olanla duydu kör olaný görürsen
çýrpýþtýrma elinden ne geliyorsa yapýn
bürürse göðü yüce daðlarýn yükü aðýr

yýldýzlarda dökülüp baþýna tacýn olsa
yerinden yeller eser ipin ucu kaçýnca
ozan efem duvarý dökülür yaldýzlarda
açýnca gün yüzüne yeni bir baþlangýca