Ýnsan olarak yoruluruz
Durur beynimiz
Çalýþamaz olur ellerimiz
Bir noktadan sonra
Ýnsan olarak çok þey isteriz
Çabuk gerçekleþsin hayaller
Kavuþmak kolay olsun
Dilediðimiz gibi geçsin saatler isteriz
Ýnsan olarak kýskanýrýz
Kazarýz kuyularýný baþkalarýnýn
Gündüz ayrý gece apayrý davranýrýz
Satarýz sözlerimizi
Konar göçeriz andan ana
Sabitliðinde kalmayýz kendimizin
Ýnsan olarak aþka tutunuruz en çok
Güzel olaný kalbimizden sayar
Ayarýný tutmayýz dengemizin
Bir ayaðýmýz çukurda olsa da
Diðer ayaðýmýzla Everest’e týrmanmaya kalkarýz
Ýnsan olarak acayip deðiþkenleriz
Dün ’budur’ diye tanýmladýðýmýza
Bugün ’yok böyledir bu’ deriz
Yarýn gelmeden de
Gelecek üstüne yüzme bilmez plânlar kurarýz