BUGÜN AHMET BENİM

Bugün ahmet benim,
ama dünkü Ahmet deðil.
Bugün anka benim,
ama yemle beslenen kuþcaðýz deðil.

Enelhak kadehiyle
bir yudum içen sýzdý
Tarýlýk þarabýndan.
Þiþelerle, küplerle içtim ben, sýzmadým,
ben, sultanlarýn aradýðý sultan.

Ben hâcetler kýblesiyim.
Gönlün kýblesiyim ben.
Ben cuma mescidi deðilim,
insanlýk mescidiyim ben.

Ben saf aynayým,
sýrým dökülmemiþ, paslanmamýþým.
Ben kin dolu bir gönül deðilim,
Sinâ daðýnýn gönlüyüm ben.

Üzüm sarhoþluðu deðil benim sarhoþluðum,
benim sarhoþluðumun sonu yok.
Tarhana çorbasý içmem ben,
can yemeði yerim,
içerim can þerbeti.

Ýþte sarttý seni
bir gümüþ bedenlinin özlemi.
Altýn haline geldin artýk.
Sen altýna âþýksýn,
altýn benim rengime âþýk.

Gönlü saf sûfiyim ben,
benim tekkem âlem,
medresem dünya benim.
Deðilim abalý sûfilerden.

Ýster yakarýþ eri ol sen,
meyhane eri istersen,
bundan sanki ne çýkar?
Yok cumartesiymiþ, yok cumaymýþ,
bence ne farký var?

Gerçeðin tadýný alan er
ne altýna aldýrýþ eder,
ne kalendar tacýna bakar.
Ne tasasý vardýr, ne kini.

Ey Tebriz’li hak Þems’i,
yüzünü göstermediysen sen,
yoksul çaresiz kalýrdý kulun;
ne gönlü olurdu, ne dini.
Sosyal Medyada Paylaşın: