karanlýk günlerde yazdým duvarlara adýný hiç korkmadým … adýmlarýn kelepçeli haliyle bile yürüdüm üstüne üstüne durmadan seni seni, yazdým
“su çürüyormuþ! çürüsün. kimin umurunda içiyorum ya seni doya doya”
karanlýk günlerde yazdým duvarlara adýný yýlmadým… güneþten sürgün yediðim günlerde bile hep bir aralýk bulup gözlerim doyuncaya dek sana baktým kimse bilmez, o an mutluluðun hangi renge büründüðünü…
karanlýk günlerde yazdým duvarlara adýný sökülürken sokak lambalarý, kaldýrýmlarda… yollarda, ite kaka sürüklenirken bile bir an olsun gevþetip yumruðumu vermedim, bir tek heceni dahi…
“sönecekmiþ yýldýzlar! sönsün. kimin umurunda seni en solmaz harflerle yazdým ya kýzýl ýrmaklar akarken avuçlarýmdan, o yeter bana”
Sosyal Medyada Paylaşın:
çakmaktaşı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.