Asýrlar geçmiþ gibiydi,
Divitin Kaðýta ilk deðdiði andan itibaren,
Geçen zaman içerisinde.
Hasret vardý Divitin yüreðinde!
Ne hokkalar dolmuþtu,
Divit hiç düþmemiþti içerisine.
Sevdasý kaðýtaydý Onun,
Meraðý yoktu hokkanýn içindeki mürekkebe!
Bin bir renkteki mürekkeplere dalýp
Resim yapmakta deðildi Divit’in niyeti
Sevgiliye...
Üzeri güneþten solmuþ bir beyaz kaðýda meftundu sadece.
Kimileri uçak yapar atardý, o kaðýdý;
Kimileride üzerine þiir yazar,
Yakardý etrafýný...
Divit ile kaðýtýn hikayesiydi bu;
Saflýk vardý onlarýn içinde.
Divit; bir gün çýka geldi;
Yüzü buruk, yürek aþýk, içi dolu.
Yani kalp yangýn yeri...
Bak dedi. Kaðýt’a bak!
Ýçimde sana karþý olan hisleri,
Býrakýyim satýrlarýna, gül yapraðý misali!
Kirletirim satýrlarýný diye korkma;
Ýyi niyetim ve aþkým var bunun ucunda.
Yaz dedi. Kaðýt;
Tüm mýsralarýnda! Aþkýný bana...
Baþladý divit en tepeden hislerini býrakmaya,
Hýçkýrýklara karýþtý kaðýtýn soluklarý,
Yandý.
Aþktan tutuþtu sýnýrlarý,
Ve göz yaþýlla silindi satýrlarý...
Damlalarý birbirine karýþtý divit ve kaðýtýn;
Her satýrýn sonunda,
Divit artýk yâr da, kaðýt þu vakit hâr da.
Yine yandý satýrlar þairin nazarýnda;
Bir mýsrada daha... (14.05.2012)
Osman Cici için:
twitter.com/Osmancicii
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.