Gün
Akþam olurken,
Kýzýl vurdu semaya,
Þakýmaz, suskun kuþlar,
Solgun çiçeklerde,
Yorgun
Kelebekler.
Gurubun hüznü çökmüþ,
Sonsuza giden yolda;
Geride kalan eser,
Ne gözlerdeki fer,
Unutulmuþlukta derbeder.
Bir kinin intikamý,
Aþkýn figaný mý dersin?
Koynuna soktuðun ellerinle,
Öylece beklersin;
Ardýnda akþamýn
Yeni bir hayat,
Kara;
Kimi
Kara elmas gibi parlar mehtap,
Kimi umutlar karada,
Kýzgýn çöldeki serap.
Karmaþýk duygularda,
Sarmaþýk çiçekleri
‘Açsýn’, dersin de,
Açmaz;
Rayiha,
Bir tülün ardýnda,
Saçýlsýn istersin,
Çiçekler saçmaz.
Akþam kýzýl, gece kara,
Umut kara, sen kara;
Çaresiz ve mahkûm fukara.
11.Mayýs.2012 10.05