VEYSEL KARANÝ
Yemen diyarýnýn Karen köyünde
Dünyaya gelmiþtir seher vaktinde
Beþ yüz doksan yýlý yüze gülendi
Amirin evinde yuva þenlendi,
Fukara bir hane köylük yerinde
Üveys derler ona yöre dilinde,
Dört yaþýnda baba vefat eyledi
Yetim yavru hiçbir zaman gülmedi,
Zavallý annesi baktý büyüttü
Komþu yardýmýyla arpa öðüttü,
Kimsesiz biçare tahsilsiz, bilmez
Bir kutlu yürekti sevgi eksilmez.
Annesi yaþlýydý gözleri görmez
Veysel’in yürekte kandiller sönmez,
Doðuþtan nurluydu mübarek kalbi
Puta tapmamýþtý bilirdi Rabbi,
Tanrý birliðinden söz eder durur
Halk güler eðlenir, alaya vurur,
Genç yaþýna geldi çobanlýk eder
Yüzlerce deveyi bir pula güder
Hiç umursamazdý maddi darlýðý
Anacýðý onun dünya varlýðý,
Gönlü aydýnlandý, nurla yanardý
Dilinde Mevlasý Mevlasý vardý,
Her an kurtarýcý çýkacak derdi
Karenli birisi haber getirdi;
“Mekkeli bir kiþi “Resulüm” demiþ
Abdullah’ýn oðlu Muhammet imiþ”
Duydu bunu Veysel Ýmana geldi
Kelimeyi tevhit sözü yükseldi;
“La ilahe illallah dilde tespihti
Muhammet Resulullah iþte gelmiþti,
Anasýný ikna etti öðretti
Tevhidi söyledi Ona belletti,
Aþký Resulullah ciðeri daðlar
Gidip görmek için durmadan aðlar;
“Anam yolla beni gidip göreyim
Gören gözlerimle seni öpeyim”
Anasý der: “gözüm görmez yalnýzým
Sen olmazsan kimler bakar ay kuzum?”
Muhammet sevgisi gün be gün artar
Kýrk yaþýna geldi Veysel’im aðlar,
Analar yüreði dayanmaz buna
Bir þartla müsaade verir oðluna,
“Medine’ye git de gözyaþýn dinsin
Dostunu gör, beklemeden gelirsin,
Açar Karani’nin gülleri açar
O kýzgýn çöllerden kuþ gibi uçar,
Hak Resul görecek kalbi vuruyor
Kapýyý týklatýp yâri soruyor,
Tebuk seferinden dönmedi denir
Üveysin ümidi yürekte erir,
Anama söz verdim dönerim geri
Karen’den gelmiþim, uzaktýr yeri
Benim selamýmý o’na söyleyin
Anam yalnýz kaldý hemen döneyim,
Mübarek yüzünü bir kez göreydim
Yoluna bir deðil bin can vereydim,
Allah’ýn Resulü döndü seferden
Ya Ayþe! Bu koku acaba nerden?
Bu ilahi koku bu güzel lezzet
Hangi Hak dostumuz uðradý söz et,
“Ey Allah Resulü Karenli biri
Gözleri yaþlýydý uzakmýþ yeri,
Anasý yalnýzmýþ durmadý gitti
Aðlaya aðlaya selamlar etti,
O gitti gideli evimiz kokar
Yürek ferahlatan amberler akar,
Ya Aiþe! Görmedin mi sen Onu?
Üveys cananýmý Allah Dostunu,
“Kapý arasýndan sað gözüm süzdü
Kýrk kýrk beþ yaþýnda nurlu bir yüzdü,”
“Yaklaþ hele gören gözü öpeyim
Gözünün içinden Veys’i göreyim,
Mescide geçerek müjdeyi verdi
Gözüme bakarak seyredin dedi
Yemen tarafýndan rayiha gelir
Tabiin hayýrlýsý Veysel’dir denir,
Ya Ali hýrkamý Üveyse gönder
Rabbe kavuþmadan vasiyetim der:
Veysel’di görmeden iman eyledi
Ana buyruðuna uydu dinledi,
Veysel’i sevende olmasýn keder
Yarýn kýyamette þefaat eder,
Ya Rabbi gönlümden tamahý kaldýr
Hak Resul sevgisi doyumsuz haldir,
Maðfiret olunan büyük þenlikte
Resul ile Veysel ile birlikte,
Cennetinde cem eyle sen bizleri
Cemalinle nurlandýr da yüzleri,
H.Ýbrahim SAKARYA
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.