Dağlar

Yücesinde namlý namlý karýn var,
Seni yaylayacak zamaným daðlar!
Baþýndan aþmaða yoktur takatim,
Kalmadý dizimde dermaným daðlar!

Yaðmur yaðar, mor sümbüller bitirir;
Yel estikçe kokularýn getirir.
Sarý çiçek sarvan kurmuþ oturur;
Karýþmýþ güller çimenin daðlar!

Sarý çiçek sallanýyor naz ile,
Dem sürerdim on beþinde kýz ile,
Þimdi öksüz kaldým kýrýk saz ile,
Ah ettikçe tüter dumaným daðlar!

Yaz gelir, illerin çözülür, konar.
Güzeller suyundan içip de kanar.
Küpeler kulakta mum gibi yanar;
Gördükçe, artýyor imaným daðlar!

Karac’oðlan der ki: Çöktüm, oturdum;
Bað bahçe diktim de meyva yetirdim.
Alný top perçemli yavrý yitirdim,
Bir köþende kaldý gümaným daðlar!





Sosyal Medyada Paylaşın: