Gidiþ, geliþ, arayýþ; mýsralarda yol alýr
Hüzün, hasret, özleyiþ, þairler de yük kalýr.
Ellerime kelepçe gözlerime mil çekip
Beni kara zindana koyup da gidiyorsun
Yürüdüðün yollarýn izine mayýn ekip
Zalimce gençliðime kýyýp da gidiyorsun
Mademki gidiyorsun kapýyý çekip de git
Has bahçemin baðrýna zehrini ekip de git
Gönlümdeki tahtýna hükmümü çakýp da git
Bu sevda libasýný soyup da gidiyorsun
Sen gidince sanma ki gönlün huzura erer
Kâbus çöker döþüne umut defterin dürer
Bu sevda biter sanma muamma bir hal sürer
Bana dertleri bir bir sayýp da gidiyorsun
Toprak gibi kabarýp su gibi coþar idim
Senden gelen buyruða þahlanýr koþar idim
Seninle mutlu olur seninle yaþar idim
Ettiðin yeminlerden cayýp da gidiyorsun
Daha ne yapmam gerek kalbim kölen olmuþken
Seni sevmekle gönlüm neþe, huzur bulmuþken
Þu zavallý yüreðim aþkýn ile dolmuþken
Adýmý dilden dile yayýp da gidiyorsun
Sana meyil edeli sen yönümü þaþýrdýn
Dertlerim aktp, coþtu bentlerimi taþýrdýn
Ne yaptým ki ey zalim, yedi düvel aþýrdýn
Sana meftun gözleri oyup da gidiyorsun
Kerem oldum kavruldum aþkýndan biçareyim
Yusuf’un zindanýnda gönüllerde yarayým
Ben mecnun, Leyla’sýna çöllerde avare’yim
Þimdi sen Ferhat’ýna kýyýp da gidiyorsun
Nuh Comba