yoksun ki...

akþam olunca güneþin ýþýklarý söner
yalnýzlýðýmda hüzünlerim depreþir
mahsun yaným ortalýklar da seni arar
yoksun ki..

sevdanla aydýnlatayým yüreðimde ki loþluðu
mahzenin soðukluðu düþmesin içime
tirtir titreyen bedenim bir köþeye
garipce çöküp sýzmasýn...

zalimleþen kimsesizliklerimde gel dokun bana
sevginin sýcaklýðý aksýn içime çaðlayanlar gibi
dinsin memelketim ve sana olan hasretim
lakin,yoksun ki..

ben hüzünlenmeyeyim de kimler hüzünlensin
denizdeki yakamozlarin kayboluslarinda
kýrýlmýþ kanadýnýn çaresizliðinde
hangi yaralý bir martý uçabilsin ki
sevdasinin uzanan kollarina...

görür müsün gözlerimdeki kurt bakýþlarý mý
ferleri tükenmiþliðinde nasýlda söngün
þu an yalnýzkurdu dinlesemde içler çekerek
zafer naralarýna kulaklarým sanki týkalý
heyecanlarim, kahramanlýk duygularým kayýp
sensizlikte tükenirken yaban ellerde ben
aah! yanimasimda olsaydin da
canima can katsaydin kanayaklim!
lakin, yoksun ki...
Sosyal Medyada Paylaşın: