Sana olan hislerim için özürdilerim Sevgilim,
Eðer kalbime söz geçirebilseydim, seni asla sevmezdim.
Bilseydim, gözlerimi her gece göndermezdim peþinden.
Ýzlemezdim kusursuz yüzünü...
Bir dileðim yoktu ki senden Sevgilim,
Sadece beni affet yada affetme, çünkü ben seni affetmeliyim.
Ben bir erkek gibi baþka bir kadýný sevdiðini bile bile sevden vazgeçmedim.
Ve,
Ben bir kadýn gibi, sana seslenemesemde sensiz gecelerde gözyaþlarýmla duvarlara resimlerini çizdim.
Hepsinde sen vardýn, ben yoktum, biz yoktuk. Sadece sen...
Neden hiç biz olamadýk? Neden gözlerine bakarak uykuya dalamadým?
Doðru...
Ben senin adýnýn içindeki bir noktadan ibarettim, sadece bir nokta.
Dünyamý yeþerten bir düþ vardý, hayatýmýn dizginleri düþlerimin ellerinde.
Düþlerim hep gece, hep karanlýk..
Ve,
Karanlýkta sen vardýn.
Karanlýðým ýþýðýmdý, çünkü senin olduðun yer benim aydýnlýðýmdý.
Ama güneþsiz bir sabah olamayacaðý gibi,
Sensizde gerçek bir aydýnlýk olmuyordu.
Gel artýk...Gel!. Her gece kendimi dinlemekten yoruldum! Çýnlayan sesler senindi, ruhumu kaplayan acýda...
Yeni bir anlam veriyorum geceme, karanlýða bir sýfat yüklüyorum.
Üç harf ve tek heceden oluþan,
Kalbime iþlemiþ aþkýn kadar derin anlamý olan, sonu "en" diye bitiyor.
En acý verici, en ateþli, en ölümcül günah "sen" desem sevgilim, tanýdýk geliyor mu fýsýltýlar?
Adýný duyduðumda caným yanýyor ama asýl canýmý yakan, baþka bir adýn yanýnda adýný duymak...
Ýçinde mi acýmýyor sevgilim, bak bana...bak halime...
Ben yine sensiz bir günün yokluðuyla gözlerimi açarken, sen gene kimin yataðýnda uyandýn sevgilim?!
Kendime sahiplendiðim bedenini hangi þeytanla paylaþtýn?
Sen benimsin, katýksýz bir acýnýn tesellisi gibi benim.! belki de benimdin...
Üzgünüm, direniþin tahrik ederken susamam...
Arzularýný coþturan ben deðilken susamam...
Sen bir baþkasýnýn koynundan çýkýp geleceksen bana, vazgeçtim gelme, yanlýzlýðýmý alýr giderim...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.