affet!

AFFET

(bu benim kendime son geliþim.
gücüne gitmesin gecenin þiþeden içiyorum,
aðzýma ne gelirse onu yazýyorum!)

Bok herifliðimizle hiçbir yaralý parmaða iþeme nezaketini gösteremedik.
Düþündük kendimizi.
Günü, dünü ve yarýný.
Ama sadece kendimizi düþündük.
Bir sevdaya liman,
yolunu arayana kýlavuz
ve dahasý bir baltaya sap olamadýysak eðer bilin ki bundandýr.

O kadar büyük ki derdim ve o kadar yanýyor ki içim
Hani dokunmak gibi olmasýn,
Kuzey kutbunu eritir içimdeki sen.
Bu piþmanlýk, kaybetmiþlik bir yana,
Tuza bastým kirpiklerimi.
Senden sonra kimi sevdiysem,
Kaybettim…

Bu þehrin her sokaðýný arþýnladý ayaklarým.
Binbir pespaye anlam yükledi adýmlarýma her köþe baþýnda katli vacip sensiz anýlarým.
Önünde ilk kez karþýlaþtýðýmýz yaþlý çýnarý hatýrlarým
Ve her sabah kalkar,
kirli aynamda kendime bu terk ediþimin hesabýný sorarým.
Posta kutusuna bakarým her sabah,
Gelen gidenden seni sorarým sonra
Ve ne vakit bir þaraba yazýlsam,
iliklerimce üzüm kokarým.


Býyýklarým sararalý ve uykular bu þehri terk edeli beri ebabilleri bekler dururum.
Azabýna sýðýnýrým Ey Allahým(!) beni paklamaz baðýþlamalar,
(gün)ahý boyumdan büyük.

Hadi(!) cehennemine al,
Kanat eski yaralarýmý
Ve en acýyan yanýmdan vur beni..

Affet…

Cihat KIRDAR
1 Mayýs 2012

Sosyal Medyada Paylaşın: