Loş Karanlık Bir Atölye
Loþ karanlýk bir atölye vardý bizim mahallede,
Hani bilirsiniz merdiven altý bir atölye
Elleri yüzleri kirli pasaklý insanlar
Mesai baþlamadan otururlardý atölyenin merdivenlerinde
Her birinin elinde bir cigara
Hoþlanmazdým onlardan... ameleler
Bildim bilesi sevmezdim onlarý
Kirliydiler, pasaklýydýlar, kültürsüzdüler
Her gün atölyenin önünden geçerdim, selam vermezdim,
Kaldýrýmýn karþýsýndan yürürdüm hep, muhatap almazdým onlarý
Gün geldi,
Bir gece uyandým birden kan ter içinde, sokaktan baðýrýþlar
Atölye yanmýþtý kül olmuþtu
3 amele can vermiþti gece mesaisinde.
Öðrenmiþtim ölen amelelerin hayat hikayelerini
1 i doðudan gelmiþti, köyleri yakýlmýþ göç ettirilmiþler,
Çocuðunu üniversitede okutuyormuþ, benim gibi amele olmasýn diye.
1 i kadýnmýþ, yanlýþ duymadýnýz kadýn. Ýki çocuðu ile yapayalnýz
Kirada oturuyormuþ evleri baraka ama umutla hayata tutunuyormuþ,
Bir gün olsun kimse duymamýþ kötü bir sözünü hep sabrediyormuþ
Amelelerden birisi Zeka özürlü imiþ, sýnýrda zeka
Sakat bir annesi varmýþ yatalak, onun hastane masraflarýný karþýlarmýþ
Yetmezmiþ parasý, gece gündüz çalýþýrmýþ
Öðrenmiþtim hayat hikayelerini
Kýpkýrmýzý bir surat aynaya bakmaya utandým o gün
Kravatýmý çýkardým, yürüdüm atölyenin önünden bu kez, yanmýþ kül olan atölyenin önünden
Baþým önümde gözlerimden yaþ süzülerek…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.