ON YEDİNCİ BASAMAK

Beni bana sorma ki, sana senden bahsetmeyeyim.
Hem ne gereði var ki seni anlatmanýn, beni aðlatmanýn?
Küçücük bir "ben" deyip, kocaman bir "SEN" yaratmanýn?
Titreyen tellerimi bir kýþ gibi aðartmanýn?

Hem, belki üzülürsün, gözlerin dolar.
Belki bulutlar üstüne çöker aðlarsýn.
Kim bilir, yýllardýr nefret ettiðin bu çizgili yüze,
Bir an þaþýrýr, özlem duyarsýn.

Sen bilmezsin...
Merdivenlerden çýkarken basamaklara çarpardým bileklerimi.
Her defasýnda aðlardým.
Hep söz verirdim o basamaða çýkmamak için...
Ama o basamak beni hep zorlardý.
Geçemezdim, baðýrýrdým

Ne yapabilirdim ki?
Çocuktum iþte...
Çocuk kadar saf...
Çocuk kadar aþýk...
Ve çocuk kadar çocukça...

Ben sana aslýnda çocuk kadar aþýðým.
Tutsaðým çocuk kadar...
Seni sevmeseydim "On Yedinci Basamak" da;
Bekler miydim bu kadar?

Çoktan kanardý bileklerim.
Çocukluktan biterdi heveslerim...
Ölüm yaklaþsa bile, sesim;
Titrer miydi bu kadar?

Üstüne gelse kocaman taþ duvarlar...
Ayaðýna takýlsa mermerli basamaklar...
Ve artýk çizgiliyse aynalar;
Bilmem, sever miydin bu kadar?


Sosyal Medyada Paylaşın: