Uçuruma Karanfil Düşer

Hadi gel bana,
Beni seven kalbini, alnýndan öpeceðim.
Getir bana düþlerini,
Gönlümün duvarlarýný onlarla süsleyeceðim.
Yeter ki gel!
Ben seninle bulutlarýn üstünde bile yürürüm.
Bütün güzel çiçekleri halý yaparým ayaklarýna...
Sýcak denizlere kar yaðsa da,
Umurumda deðil artýk!
Uzat elini tutayým.
Bedeli yanmakta olsa razýyým ateþlerde
Hasret uðrasa da fark etmez.
Ruhumun aþina olmuþ sisli daðlarýna.

Ve donar ay,
Gecenin puslu yalnýzlýðýnda.
Uçuruma karanfil düþer sessizce, kimseye görünmeden.
Çatlar karanlýk...Dayanmaz bu çýðlýk rüyasýna
Rüzgar alýp götürür dökülen yapraklarý,
Umutlarýmý kökünden koparýp attýðý gibi.
Gururdan yapýlmýþ gemiler geçemez,
Sevda boðazýný.
Batar hemencecik daha yükünü bile boþaltmadan
Hem sevgi! kalbe aðýrlýk yapmaz ki

Sana son bir þey söylemek istiyorum.
Sözümü iyi dinle!
Çünkü bu güneþi çalýnmýþ, umutlarýmý kurþunlanmýþ
Hayalleri kelepçelenmiþ, kan kaybeden gençliðimin
Ýlk ve son kez söylenmiþ sözüdür;
SENÝ SEVÝYORUM...

Mersin - 11.03.2004
Hüseyin Özbay |
Sosyal Medyada Paylaşın: