UFAK BEDENİ İZLİYORUM

Can sýkýntýsý, çýktým sokaða,
Adýmladým avare avare saða sola,
Yolum düþtü en son bir parka,
Çocuklar koþuþuyordu oradan oraya.
Oturup bir bankýn üstüne kederli,
Seyre baþladým çocuklarý, onlar neþeli,
Bi haberler her þeyden, umarsýz,
Dalmýþlar oyuna, kimseye zararsýz.
Bir çocuk çekti o sýra dikkatimi,
Mahzun bir ifade var suratýnda,
Neþesiz, üzgün, kederli,
Bozarmýþ yanaklarý var, benli benli.
Bakýnýyor etrafýna boþ gözlerle,
Katýlmak istiyor yaþýtlarýna þüphesiz,
Lakin engel bir güç var içinde,
Býrakmýyor onu, çocuk ise mecalsiz.
Nedir acaba derdi, diyorum içimden,
Birinin noksanlýðý mý? Yüreðini kabartan,
Birinin azarlamasý mý? Yahut yüzünü buruþturan,
Nedir diyorum içimden, merak zirvede.
Karar verip sonunda kalktým yerimden,
Ona doðru adýmlayýp soracaktým üzüntüsünü,
Fakat benden evvel kalktý naçiz bedeni atakça,
Fýrsat vermedi yüreðime, ekledi içime kuþkuyu yavaþça.
Koþar adýmlarla uzaklaþtý parktan,
Yetiþemedim ardýndan, baktým aval aval,
Ne sýkýntýlar vardý acep küçücük yüreðinde,
Anlamadan kayboldu, anlamak baþka seferde…

Sosyal Medyada Paylaşın: