GÜN OLUR İNSAN OLURUM.

Gün gelir, kuþlar kadar özgürüm;
Gün olur zincire vurulurum!
Gün gelir, ölüm’den daha ölü
Ýnadýna, hayat-hayat bulurum;
Gün gelir, pervane olur yürürüm ateþe.

Öksüz çocuk olurum;
Varoþ’ta cýlýz, bir delikanlý
Küçük kýz çocuðu; yüzünde duvak
Kan, kokulu geceye, güveyi olurum
Gün olur, utancým olurum.

Nefsime, yenik düþerim,
Aþk’a dönerim yüzümü;
Harama, dokunurum belki…
Üryan-püryan, olur yürek!
An, olur, mezat’a çýkarýrlar
Gün olur, vebalim oluru.

Gün olur, çiçekli bahçe
Ömrü, kelebek ömrü…
Salkým söðüt olurum, subaþlarýnda
Tarlada gelincik! Narin, incecik
Gülden nazik, çelikten sert…
Gün gelir, kartal olur, yüksek uçarým

Ayak yalýn, yola düþerim
Boynumda heybem;
Deli bir derviþ olurum
Ýnadýna, isyankâr!
Gün gelir, boyun eðemez olurum.

Kundak’ta bebeðiyle, ýrgat anne!
Dað, kuytularýna yazgýlý garip çoban
Yorgun, gelen ezik baba, olurum
Belki de, metelik yoktu cebimde
Umutsuz bakýþlar önünde, mahcup
Gün gelir, baþým yerde, olur…

Gün gelir, söz dinleyen…
Uysallarýn-uysalý, koyun
Gün olur, engerek yuvasýna düþerim;
Alýcý kuþlar döner, baþýmda!
Tüm zamanlara inat, yeniden doðar güneþ
Gün olur, insan-insan olurum!
Yeter KARAER.
2012-04-27

Sosyal Medyada Paylaşın: