Ýstanbul ey Ýstanbul!
Tüm etrafýn çamur,
Sularýn durgun
Düþlerin buruk
Sana aldananlar
Pek çok,
Varoþlarýn
Yüzleri soluk!..
Kaderin cilvesi deyip geçme
Söylenenlere boyun eðme
Kandýrdýlar seni benim yerime
Bende sarýldým beline
Kýrýldý kolum kanadým
Ey Ýstanbul!...
Yollarýnda yalnýz gezdim
Kafamda yasak düþüncelerle,
Surlarýna sýrtýmý döndüm
Kalemim suskunluðunu bozsun diye,
Ben seninle dost olmaya geldim
Güneþin doðduðu yerden!...
Can boðazdan gelir Ýstanbul,
Canan boðazdan gider
Karþýda kürek çeker tekneler
Dalgalar haþin
Motorlar sýra bekler;
Yandý yürekler
Martýlar yorgun,
Anneler bir haber bekler
Sensiz olmaz diyenler
Buram buram göz yaþý döker
Ýstanbul ey Ýstanbul!...
Bastýðým yerlerde izim kaldý
Her yerin mayýn döþeli,
Parçalanan yüreðim yediye bölündü
Her biri yedi tepeye döküldü;
Can boðazda,
Caným sende kaldý Ýstanbul!...
Yýl:25.12.2003
Saat:11.50---12.15
Kadýköy/ÝST
EROL KEKEÇ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.