HASRET KALDIĞIM YEŞİLE

Bir merdivenim olsa,
onunla týrmansam gökyüzüne!
Çýksam ta.. zirvesine.
Yýrtsam bulutlarý,
Bir bez parçasý gibi,
Daðýtsam birer, birer!
Atsam ta... ötelere ta... uzaklara!
Görsem güneþi, ayý, yýldýzý;
Oradan haykýrsam yeryüzüne,
Naralar atsam doyasýya,
Daðlarla yarýþ eden,
Bina denilen beton yýðýnlarýný,
Feryadýmla batýrsam Yerin dibine.
Özlem duyduðum yeþili!
Tekrar, tekrar görebilsem.

Aðaçlar, otlar, çiçekler yeþerse!
Etrafýnda kuzular melese!
Kelebekler uçuþsa!
Herþey bulsa eski halini,
Herkes konuþsa kendi dilini!
Birþeyler söylese,
Bu evrensel melodi,
Sürüp, sürüp gitse.

Ya o yýlan gibi kývrým, kývrým uzayan,
Kara zift yýðýný, asfalt yollarý!
Bir ip yumaðý gibi, tolayýp atsam!
Ta.. Ötelere, ta.. uzaklara,
Yerinde artezyenler fýþkýrsa!
Pýnar olup süzüle, süzüle!
Aksa sevgi dolu gönüle.
Toz pembe hayallerin tümü,
Boyansa hasret kaldýðým yeþile.

Bazen soruyorum. Kendi, kendime!
Diyorum bu insanlar delimi ne!
Eðer olmaslalardý deli!
Kirletmezlerdi güzellikleri,
Yok etmezlerdi yeþillikleri.
EÞREF ÝNANÇ
ADAKASIMLI
Sosyal Medyada Paylaşın: