eþkiya gözleri yine pusuda
sömürüp duracak duygularýmý
gecelere düþman edipte beni
çalýp çalýp duracak uykularýmý
tek söz etmeyen neþter dudaklar
açtýðý yaraya merhem olmuyor
býrakýp giderken çiçek açan dal
o gönül topraðýna muhtaç olmuyor
kefenler diktirip duygularýma
zincirler vurup ayaklarýma
iki damla yaþ döküp avuçlarýma
hoþçakal demeyi ne çok istedim