Buhran

Zonklayan kafa, çýrpýnan bir ruh…
Ýþte aynalarda gizlenen halim.
Hüzün ki: Bir kadýn. Kadýn ki: Hep þuh.
Acaba ben miyim, sen misin zalim?

‘Vurun’ narasýyla atýlýr taþlar.
Tozlar bir sýtmalý yelle savrulur.
Dumanlý yüzlere mýhlanýr yaþlar.
Tüm çileli canlar böyle vurulur.

Çile kýskacýný ruhuma takmýþ.
Volkanlar içinde buzdan kuleyim.
Akkor bir hüzün ki ruhumu yakmýþ.
Vade býrakmýyor nasýl öleyim?

Ölüm; bilmeceme iþte ipucu.
Varlýðýn yoklukla bir olduðu dem.
Sonlarýn baþý ve baþlarýn sonu.
Çýkmaz bir sokakta kayboldu gölgem…



Sosyal Medyada Paylaşın: